, Dževadu Karahasanu dodjeljena Geteova nagrada (Goethe preises) za 2020. godinu.
Dževad Karahasan (rođen u Duvnu, danas Tomislavgrad 1953.) jugoslavenski i bosanskohercegovački je književnik, dramatičar, esejist, romanopisac.
U rodnom je gradu završio osnovno i gimnazijsko školovanje. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Sarajevu, studij komparativne književnosti i teatrologije, a u Zagrebu, na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, branio je doktorski rad. Dugi niz godina učestvovao je u uređivanju sarajevske revije kao urednik za kulturna pitanja Odjek, te dramaturg u Zeničkom narodnom pozorištu.[1]
Od 1986-93. Karahasan je na mjestu docenta za dramaturgiju i historiju drame na Akademija scenskih umjetnosti u Sarajevu, gdje vrši dužnost dekana. Bio je glavni urednik časopisa za teoriju i kritiku umjetnost Izraz u Sarajevu. Od 1993. nakon odlaska iz Sarajeva zbog rata u BiH, živi u Grazu. 1994-95. godine gostujući je profesor na Univerzitetu u Salzburgu, 2001. u Innsbrucku, a u Berlinu od 2009-10. 1995. godine postaje stipendist DAAD Berlin, a 1995. i 1997. je lektor za bosanski, hrvatski i srpski jezik na Odsjeku za slavistiku Univerziteta u Göttingenu. U akademskoj godini 2007/08. je stipendist naučnog kolegija Wissenschaftskolleg u Berlinu.[1]
Od 1993. radi kao dramaturg za pozorište ARBOS – Gesellschaft für Musik und Theater. Piše drame, romane, pripovjetke, eseje, historiju i kritiku teatra i učestvuje kao pozorišni reditelj. Njegovi pozorišni komadi igraju se u Austriji (Beč, Krems, Hallein, Eisenstadt, Salzburg, Villach, Klagenfurt), Njemačkoj (Gera, Erfurt, Berlin, Leipzig), Bosni i Hercegovini (Sarajevo), Ukrajini (Odesa), Češkoj (Prag, Hradec Králové, Brno), Kosovu (Priština), Poljskoj (Szczecin), Singapuru (Singapore Arts Festival) i SAD (Washington D.C.). Živi i radi u Grazu i Sarajevu sa suprugom Draganom Tomašević-Karahasan.
Odlike su Karahasanova djela modernističke i inovativne pripovjedne tehnike u kojima se miješaju žanrovske karakteristike, esejizacija i dramatizacija proze, kao i bogatstvo jezika. Iako prvenstveno, po vlastitom izboru i angažmanu dramski pisac, Karahasan je ostvario najjače prodore u narativnoj i esejističko-memoarskoj prozi. Cijenjen i uspješan dramski autor, prije svega u zemljama njemačkog govornog područja, ovaj pisac, po mišljenju mnogih, dijeli u tom aspektu sudbinu jednoga od svojih uzora, Miroslava Krleže: kao i hrvatski pisac, i bošnjački spisatelj je fasciniran pozorištem za koje je napisao veći broj priznatih drama, no njegova najsnažnija djela su ipak, vjerovatno, romani i esejistička memoaristika.
Roman “Istočni diwan“, djelo o sufijskom mučeniku i svecu Al-Halladžu, kompleksnu studiju u kojoj se preklapaju vjerno rekonstruirani ambijent Bagdada u 8. vijeku, refleksivni pasaži i egzistencijalno-spiritualna drama legendarnog martira, pjesnika i aforističkog mislioca. Za razliku od Selimovića u romanu “Derviš i smrt“, Karahasan dobro poznaje problematiku sufijskog misticizma. “Dnevnik selidbe” je upečatljiva memoarska proza, prikaz opsade Sarajeva i funkcioniranja ljudske zajednice u neljudskim okolnostima, dok je kratki roman “Sara i Serafina“, o dvostrukom identitetu, stalnoj prisutnosti smrti i apsurdnoj pogibiji u opkoljenom gradu virtuozno djelo ispričano u jednom dahu do danas nedovoljno cijenjeno i ocijenjeno ostvarenje u kojemu se prelamaju dokumentaristički realizam, osobno ispovjedna naracija i borgesovki irealna atmosfera.
- Kazalište i kritika, “Svjetlost”, Sarajevo, 1980.
- Kraljevske legende, “Veselin Masleša”, Sarajevo, 1980.
- Kralju ipak ne sviđa se gluma, Sarajevo, 1983.
- Strašno je vani, Sarajevo, 1984.
- O jeziku i strahu, Sarajevo, 1987.
- Model u dramaturgiji, Omladinski centar Zagreb, Zagreb, 1988.
- Istočni diwan, “Svjetlost”, Sarajevo, 1989.
- Východný díwán, “Kalligram”, Bratislava, 2007.
- Misionari, “Svjetlost”, Sarajevo, 1989.
- Stidna žitija, “Bratstvo-Jedinstvo”, Novi Sad, 1989.
- Stid nedjeljom, “August Cesarec”, Zagreb, 1991.
- Kuća za umorne, “August Cesarec”, Zagreb, 1993.
- Dnevnik selidbe, “Duriex”, Zagreb, 1993.
- Loučení se Sarajevem, “Mladá fronta”, Prag, 1995.
- Al-Mukaffa, ARBOS, Klagenfurt-Salzburg-Beč, 1994.
- Povučeni anđeo, ARBOS, Klagenfurt-Salzburg-Beč, 1995.
- Šahrijarov prsten, “Bosanska riječ”, Sarajevo, 1996.
- Koncert ptica, ARBOS, Beč, 1997.
- Forme teatra kao artikulirana forma života (Herbert Gantschacher), Beč, 2000.
- Noćno vijeće, “Profil internacional”, Zagreb, 2005.
- Gozba, ARBOS, Villach-Hradec-Salzburg, 2005.
- Dževad Karahasan – sabrana djela (Istočni diwan, Šahrijarov prsten, Sara i Serafina, Noćno vijeće), “Dobra knjiga”, Sarajevo, 2007.
- Izvještaji iz tamnog vilajeta, “Dobra knjiga”, Sarajevo, 2007.
- Sjeme smrti, Sarajevo, 2012.
- Što pepeo priča, Sarajevo, 2016.
Nagrade:
- 1981. Nagrada “Veselin Masleša”, Sarajevo;
- 1990. Jugoslovenska nagrada za roman, Sisak
- 1991. Književna nagrada franjevačke provincije Bosna Srebrena
- 1994. Evropska nagrada za esej “Charles Veillon”, Pariz
- 1995. Nagrada “Bruno Kreisky” za političku knjigu, Beč
- 1996. Nagrada Stadtschreiber von Graz
- 1999. Nagrada Herder, Beč
- 2004. Leipciška književna nagrada za evropsko razumjevanje, Leipzig
- 2010. Slovenska Nagrada Vilenica, Vilenica;
- 2012. Počasna nagrada Nagrada Heinrich Heine, Düsseldorf
- 2012. Goethe medalja, Goethe instituta, Düsseldorf
- 2020. Goethe nagrada grada Frankfurta
